เมื่อสงครามมาเยือน

ไฮไลท์ของเรื่องจะอยู่ที่ตอนท้ายคือรูปเก้าอี้ว่าง

เก้าอี้ว่างสื่ออะไร โปรดอ่าน

เริ่มตั้งแต่หน้าแรกเป็นภาพแจกันดอกไม้ที่ขอบหน้าต่าง 

แจกันดอกไม้ที่ขอบหน้าต่างสื่อถึงความปกติ ปกติเสียจนคนไม่เห็น และไม่รู้สึกอะไรนอกเสียจากดอกไม้สวยดี

เด็กหญิงคนนี้จะไม่ได้เห็นความปกติเหล่านั้นอีก ทั้งหมดถูกแทนที่ด้วยฝุ่นดำคละคลุ้ง

แม้เธอจะไปพ้นจากฝุ่นดำนั้นได้ แต่เธอหาความปกติไม่พบอีกแล้ว

แม้ว่าเก้าอี้จะว่างเปล่า

ระยะหลังมีนิทานประกอบภาพสำหรับเด็กที่มีเนื้อหาไม่เด็กๆ อีกต่อไปแล้วเพิ่มมากขึ้น พัฒนาการนี้แปรตามสถานการณ์โลกหรือบ้านเมืองที่คุกกรุ่นซึ่งมิใช่เรื่องแปลก หมาป่าจะงาบหนูน้อยหมวกแดง หรือฮันเซลกับเกรเธลจะถูกต้มกินก็เป็นเรื่องเดียวกัน เด็กแค่ไหนจึงจะอ่านหนังสือภาพเนื้อหาหนักๆได้ คำตอบคือเด็กเท่าไรก็ได้เมื่อพ่อแม่เป็นคนอ่าน เราสามารถอธิบายได้ว่าเกิดอะไรขึ้น และ “เราจะไม่ทิ้งลูก” แม้ว่าในความเป็นจริงมีบางเรื่องที่เราอาจจะทำตามสัญญาไม่ได้ คล้ายๆ คำพูดว่าพ่อแม่ห้ามตาย ที่เด็กใส่ใจมิใช่เรื่องที่เกิดขึ้น เขามิได้กลัวอะไรเพราะไม่เคยเห็นและมิได้เข้าใจจริงๆ เขาสนใจและกลัวเรื่องเดียว พ่อแม่จะอยู่กับเขามั้ย - เรื่องเดียวเท่านั้น แต่เขาจะได้อะไรมากมายจากหนังสือ